Nic się nie zmieni, dopóki nie zmienią się Włosi

Komentując wyniki wyborów we Włoszech, po obejrzeniu ich tak wielu, chciałoby się skomentować po mediolańsku: „twarda minga, nie twarda!”.
Zbyt wiele razy byliśmy świadkami efemerycznych triumfów, zdeterminowanych bardziej tendencją elektoratu do przeskakiwania z jednej strony sali obrad na drugą, niż poważnymi i przemyślanymi wyborami programowymi.
Włoszka jest taka: powierza się ludziom Opatrzności i uważając ją za chwiejną, z kolei sama się chwieje.
Jednego dnia wierzy, że jego zbawienie jest w rękach Berlusconiego lub Prodiego, innym razem chwali Conte, potem odkrywa Draghiego, a dziś identyfikuje się z Giorgia Meloni możliwy przełom.
Obrót, który nigdy się nie obraca, hèlas! Ponieważ, jeśli się zwrócisz uwagę, rozmowy, twarze, hasła się zmieniają: ale Włochy się nie zmieniają. A raczej Włosi się nie zmieniają.
Ponieważ możesz wprowadzić wszystkie możliwe i wyobrażalne prawa, aby poprawić administrację publiczną, ale jeśli pracownik się nie obudzi, historia zawsze pozostanie taka sama. A więc Włosi.
Można ogłosić wspaniałe prawa przeciwko korupcji, ale jeśli ta korupcja zostanie, że tak powiem, otoczona całymi sekcjami społecznymi i antropologicznymi, pozostaną one martwą literą.
Więc powiesz, co sugerujesz, mądralo? Oczywiście nie mam cudownego lekarstwa na tak skomplikowaną i zagmatwaną sytuację: jednak pomysł lub dwa, aby rozwikłać kłębek włóczki, trochę przychodzą mi do głowy.

Innowacyjność to znajdowanie właściwych rozwiązań, a nie pomstowanie na przeszłość

Ministerstwo Edukacji, bynajmniej nie szczątkowe, potrzebuje teraz godnej osoby

Pierwszą rzeczą, którą zasugerowałbym Meloni (a kilka znaków mówi mi, że zamiast tego patrzy w inną stronę), to nie myśleć o najbliższej przyszłości, ale myśleć odważnie, jak robią to prawdziwi mężowie stanu: zaprojektuj Włochy roku 2040, Dzisiaj.
A to oznacza powierzenie Ministerstwa Oświaty zwykłemu półskarpetce, która na mocy podziału ministerialnego dotyka szczątkowego wydziału, ale osobie godnej, solidnej, przygotowanej, a przede wszystkim zdeterminowanej, by położyła rękę na verminaio, przewracając go.
Przedsięwzięcie tytaniczne, ale takie, które ustąpi miejsca prawdziwej rewolucji etycznej i kulturalnej: innej niż Mao Dse Dong! Ponieważ atawistyczne zło naszego narodu pochodzi także i przede wszystkim z systemu edukacji: to szkoła powinna natychmiast przeciwdziałać pojawianiu się pewnych złych wad, które stają się atawizmami.
I odwrotnie, szkoła je przekazuje, potwierdza: robi coś dokładnie przeciwnego do tego, co powinna robić w cywilizowanym kraju.

Innowacyjność nie polega na przeciwstawianiu się kulturze technicznej i humanistycznej

„Edukacja, uniwersytet, rodzina” to decydujące trimurti zwycięskiej centroprawicy

Szkoła, uniwersytet, rodzina: to powinno być trimurti centroprawicy, a nie wyświechtane motto Mazzinian, które jakaś ignorancka bestia przypisuje Mussoliniemu, Boga, Ojczyzny i Rodziny.
Bóg ma się dobrze w kościołach, na wielkiej mszy. Ojczyzna jest ziemią naszych ojców: którzy przewracają się w grobach, aby zobaczyć nas do tego doprowadzonych.
Rodzina jest pierwszym ośrodkiem wychowawczym, a nie tylko pierwszym budulcem społeczeństwa: lepiej o tym nie zapominać. Dlatego z pewnością rodzinie trzeba pomagać, wspierać, ze wszystkich sił.
Ale to w szkole kształtuje się obywatel. Z drugiej strony w przepustkach zwycięzców w ogóle nie mówi się o szkole: tylko zwykły bełkot, który doprowadzi do katastrofalnych i zgubnych wyborów. Szkoła się więc nie zmieni.
Firma się nie zmieni. A następnym razem, gdy będziemy głosować, zmieni się tylko imię człowieka z Providence. A jednak wystarczyłoby przeczytać „Wicekrólów” Federico De Roberto: tam już wszystko jest napisane.
Tak, czytanie, pisanie i arytmetyka. Jakby to było łatwe…

Przyszłość już tu jest: zawsze do zrozumienia, nigdy do zmarnowania…